„Pakt” dobrze pokazuje pracę w redakcji, a główny bohater taki jak polscy dziennikarze (opinie)

Fabuła sześcioodcinkowego „Paktu” opowiada o losach dziennikarza śledczego Piotra Grodeckiego (w tej roli Marcin Dorociński), który wpada na trop afery finansowej. Okazuje się, że sprawa ma dla niego osobisty wymiar. Redaktor publikuje materiał, który wzbudza zainteresowanie opinii publicznej. Ale opisywana sprawa ma drugie dno.

Serial wyprodukowany przez HBO Polska jest polską adaptacją norweskiej produkcji pt. „Mammon”. Stacja wyemitowała już dwa odcinki, kolejne udostępniane są z tygodniowym wyprzedzeniem na platformie HBO GO. W „Pakcie” występują m.in. Magdalena Cielecka, Marta Nieradkiewicz, Jacek Poniedziałek, Edward Linde-Lubaszenko, Alicja Dąbrowska i Marcin Wojciechowski. Dodajmy, że we wrześniu sześcioodcinkowy miniserial - na podstawie którego powstał „Pakt” - emitował kanał Ale kino+.

Dziennikarka Karolina Korwin-Piotrowska jest pozytywnie zaskoczona „Paktem”, bo - jak zaznacza - zna wersję norweską, która jest nudna.

- Bałam się, że producenci zmuszeni formatem będą musieli zrobić równie nudną kupę. Tymczasem historia opowiedziana w „Pakcie” sprawia wrażenie, jakby działa się w Polsce, tu i teraz. To bardzo fajne - wyjaśnia Karolina Korwin-Piotrowska. - Twórcom udało się odzwierciedlić realia pracy w redakcji, co zawsze było piętą Achillesową polskich produkcji, na zasadzie „jak sobie Jasio wyobraża Hollywood”. Choćby w „Grach ulicznych” Krzysztofa Krauzego, gdzie dziennikarz śledczy jeździł wypasionym wozem terenowym. Natomiast bohater „Paktu” to typowy przedstawiciel klasy średniej, nie ma nowych mebli, nie jest ubrany w markowe ciuchy, a to jak się zachowuje jest kompatybilne z zachowaniem dziennikarzy w Polsce - ocenia dziennikarka.

Na akcję w serialu HBO wskazuje Agnieszka Gozdyra, dziennikarka Polsat News. - Jest pomyślana na zasadzie „zapnijcie pasy, bo czeka was ostra jazda”, tak to w każdym razie wygląda po dwóch odcinkach. W każdym razie mój i tak zaostrzony apetyt wzrósł jeszcze bardziej - stwierdza Gozdyra. -  Dobre, wiarygodne sceny pokazujące kulisy pracy redakcyjnej.. co tu dużo mówić, nasz zawód to nie ochronka. Jeśli autorzy chcieli pokazać Warszawę jako miasto kontrastów, gdzie sąsiadują ze sobą stare kamienice i nowoczesne, szklane biurowce, to zabieg jest całkiem udany - wymienia.

- W polskich serialach mamy aktorów poprzebieranych w stroje z galerii handlowych, prawie im metki wystają. Tutaj nawet w kwestii kostiumowej zachowana została bardzo duża wiarygodność. Zadbano o najmniejsze szczegóły. W serialu czerpano z amerykańskich wzorów - widzimy stare kamienice, mamy górne ujęcia autostrad, pojawiają się cytaty rodem z „Detektywa”. Mnie się to podoba. Ja wolę, żeby pokazać Warszawę nieco inaczej, bo ileż razy można pokazywać Most Siekierkowski? - zastanawia się Karolina Korwin-Piotrowska.

Agnieszka Gozdyra nie potrafi od razu wskazać słabych stron „Paktu”. - Mam spory problem i dopiero przyparta do muru powiem, że jak zwykle w polskich filmach nieco zawodzi udźwiękowienie (nie wiem, na czym polega ta odwieczna zagadka naszej kinematografii). Ale chyba i tak tu z dźwiękiem jest lepiej, niż w innych produkcjach - ocenia.

Zupełnie inaczej miniserial HBO Polska ocenia Wojciech Krzyżaniak, dziennikarz i prowadzący „Program telewizyjny” w TOK FM.

- Po obejrzeniu dwóch odcinków „Paktu” jestem nim zawiedziony. Ważny dla tego typu seriali jest element zaskoczenia, a tu go nie mam. Podstawowym błędem jest realizacja zagranicznego i wcale nie najlepszego formatu - wskazuje Krzyżaniak. - Na razie idziemy z norweską wersją łeb w łeb. Pewnie będę w kontrze do wielu innych osób, ale niestety bardzo przeszkadza mi poza pana Marcina Dorocińskiego, który permanentnie hamletyzuje, co momentami jest nie do zniesienia - ocenia dziennikarz.

- Próba przerobienia tej historii na „wykład o doniosłości dziennikarstwa śledczego”, bo tak próbuje sprzedawać serial HBO, i przydawanie mu dodatkowych sensów - nie ma większego sensu. Nie tylko dlatego, że takiego dziennikarstwa śledczego nie ma już od dawna, ale również dlatego, że mało kogo to obchodzi. Trzeba to więc traktować jako zwyczajny serial sensacyjny, który nie jest aż tak wyjątkowy - twierdzi Wojciech Krzyżaniak. - Gdyby pokazano dzisiejsze redakcje i sposób w jaki pracują to byłoby strasznie nudne. Tak zwani zwykli konsumenci mediów wolą myśleć, że redakcje są pełne twórczego zamętu, miejscem ścierania się różnych opinii, a kolegia redakcyjne to mocne dyskusje o pryncypiach, ale przecież wiemy, że tak nie jest. Serial może sprawić, że kilku dziennikarzy przypomni sobie jak to dawniej bywało, a inni może zatęsknią za taką pracą - podkreśla Krzyżaniak.
 
Według Agnieszki Gozdyry, obsada serialu została dobrze przemyślana. - Jako fanka seriali kryminalnych cieszę się, że Witold Dębicki choć na chwilę przestał być dyżurnym policjantem („Ekstradycja”, „Paradoks”) i sprawdza się w roli dziennikarza - szefa działu w „Kurierze”. Jest ciekawie obsadzona Anna Radwan, znakomity Edward Linde-Lubaszenko i wielu innych. Andrzej Konopka w roli właściciela gazety - wkurzył mnie mocno, a to w tym przypadku znaczy tyle, że gra jak trzeba. W pierwszych dwóch odcinkach nikt chyba aktorsko mnie nie zawiódł, może jedynie nie do końca przekonuje mnie Marta Nieradkiewicz w roli informatyczki CBŚ, ale być może się rozkręci - opisuje Gozdyra. - Dobrze, że w obsadzie nie ma ogranych aktorów serialowych, a dano szansę tym, którzy w serialach nie występują lub występują rzadko. Ten rynek się kurczy, dlatego jest potrzeba nowych twarzy. Oprócz Marcina Dorocińskiego na wyróżnienie zasługują Edward Linde-Lubaszenko i Magdalena Cielecka. Bardzo podobała mi się Alicja Dąbrowska w roli dziennikarki Moniki - dodaje Karolina Korwin-Piotrowska.